राजु झल्लु प्रसादका ३ कविता

You are currently viewing राजु झल्लु प्रसादका ३ कविता

१. पछुतो

एक समय भै’सकेको थियो !
मैले तिम्रो लागि कविता नलेखेको !

तिम्रो ओठ लेखेँ !
तिम्रै मुस्कानको लिपिस्टिकले ! 

तिम्रो आँखा लेखें !
तिम्रै आँसुको गाजलले !

तिम्रो कान लेखें !
तिम्रै आवाजको विणाले  ! 

तिम्रो नाक लेखें !
तिम्रै बैँसको वासानाले ! 

तिम्रो कपाल लेखें ! 
तिम्रै रेसमी नखराले ! 

प्रिय मान्छे !
र,यसरी एउटा सुन्दर अनुहार लेखें, तिम्रो !  
तिमीबाट थोरै–थोरै तिम्रो सौन्दर्य  झिकेर !
तिमीबाट अलिअलि तिम्रो बैँस  चोरेर !

म मूर्ख,
तिम्रो लागि एउटा सुन्दर कविता लेख्न के बसेथँे !
तिमीलाई नै कुरुप बनाइदिएँ ।
तिमीलाई नै अपुर्ण बनाइदिएँ ।

प्रिय मान्छे,
माफ गर !

एक समय भै’सकेछ !
मैले तिम्रो लागि सुन्दर कविता नलेखेको !!


२. देश
नेतासँग नगाँसी हेरौ ! 
समाचार र पत्रकारको कुरा नसुनौं !

टिभी नखोलाैं, रेडियो नबजाऔं ! 
जनताको खप्पर, विचार र गुनासोलाई पनि नजरअन्दाज गरौं !


देश सुन्दर छ ! 
…साँच्चै धेरै सुन्दर छ यो देश !
 


३. शहर

गाउँ, गाउँ हराएको कुरा सुनाइरहेछ !
सहर, सहर हराएको कुरा सुनाइरहेछ ! 

शहर भन्छ–
शहरमा हलियुड भित्रियो –चेलिबेटी र साडी पसलहरु हराए ! 
भत्किएका स्मारकहरूको स्मृतिसम्म याद गरेनन् कसैले ! 
उत्तरआधुनिकता मौलायो – काम सस्तो, भोक महङ्गो भयो ! 

रेस्टुराँभरि खाना हुन्छ,
भोको पेटहरू सधैँ खाली नै हुन्छन् !

आफूभित्रै आफू हराएकाहरूको हुल, 
एक–अर्काको लागि  पराई !
दिनहुँ भेटिरहँदा पनि,
दिनहुँ ठोक्किरहदा पनि,
अहो ! कति अन्जान सबै


जवानहरू थुप्रिए !
रहर र सपनाहरु …. !

सबै जवान नै छन् ! 
शहर जवान भयो ! 
….

शहर जवान भयो ?
मानवताको  दाहसंस्कार गरिरहन्छ ! 
महानगर–मानवनगर
….पशुपति–सधँैको मलामी !

शहर के भयो के ? 
शहर यस्तै भयो !

गाउँ भन्छ–
गाउँमा बलियुड भित्रियो –गुन्युचोली हराए ! दौरा सुरुवाल हराए ! 
फापर ढिंडो कस्ले खाने अब ? 
दुध र दही किन खाने अब ? 
कुन्नी कुन सिरियलको कसले हो, के हो खाथ्यो,
त्यो पो खाने कि ? 
त्यो पो लाउने कि ?

हैन, ए बज्या, पस्न खाडी !
( हर घरमा यस्तै सुनिन्छ ! )

संचार माध्यमले तन्त्रमन्त्र गरिरहे !
बाढीपीडित …, भुकम्पपीडित ! 
३ लाख, ५ लाख…. ! 

प्रजातान्त्रिक देशमा नेता स्वतन्त्र भए, जनता अलपत्र भए ! 
(हर चिया चौतारीमा यस्तै आवाज सुसेली मारिरहन्छन् !)

लास उठाउने सासहरूको आस रहेन !
कोही फर्किएनन् खाडीबाट, बदनाम भए !
कोहि फर्किए….तर घर पुगेनन्, भए–गुमनाम भए !

वृद्दाआश्रम जस्तै भइगयो गाउँ !
जहाँ न छोरो फर्किएर  आउँछ, न उसको खबर ! 

गाउँ के भयो के ? 
गाउँ यस्तै भयो !

म गाउँमा थिएँ –हली थिएँ !
हलो कस्को हो ? 
गोरु कस्को हो ? 
जमिन कस्को हो ? 

म केइ जान्दिनथेँ !
म वस् एक हली थिएँ ! 

म शहर आएर सियो भएँ ! 
कहिले तपाईको पेन्टी सिउँछु ! 
कहिले उहाँको फाटेको कोट सिउँछु !
कहिले फेरि मेरो देशको झण्डा सिउँछु !

म हलियुड भएँ ! बलियुड भए ! 
नव आगन्तुक फेसन जस्तै ठाउँ–ठाउँमा च्यातिएँ ! 
ठाउँ–ठाउँमा फाटिएँ !
ला..! उध्रिएछु पनि !

म के भएँ के ?
म पनि यस्तै भएँ ! 
.
.
र,
देश, देश हराएको कुरा सुनाउँछ कहिलेकाहीँ ! 

(नेपाल आजमा शनिबार, ०९ असार २०७५ गते प्रकाशित)

https://www.nepalaaja.com/2018/6/20186236940

Leave a Reply